Ο καθ. F.A. Popp, προσπαθώντας να ανακαλύψει την προέλευση των ασθενειών και του καρκίνου, έκανε την ακόλουθη ανακάλυψη. Μελέτησε δύο παρόμοια μόρια, ένα από αυτά υψηλά καρκινογόνο και το άλλο εντελώς αβλαβές. Το 3,4-βενζοπυρήνιο είναι καρκινογόνα ουσία που περιέχεται μέσα στη πίσσα και στο καπνό του τσιγάρου. Έχει την ικανότητα να απορροφά φως μέσα στο φάσμα μεταξύ ορατών και υπέρυθρων ακτίνων.
Το αβλαβές 1,2-βενζοπυρήνιο δεν έχει αυτή την ικανότητα. Αυτό τον οδήγησε στο συμπέρασμα, ότι το 3,4-βενζοπυρήνιο πρέπει να απορροφά το φως μέσα στα κύτταρα, για να μπορέσει να ασκήσει την καρκινογόνα του δράση. Το 1971/73, όταν έκανε αυτή την ανακάλυψη, κανείς στη Γερμανία δεν πίστευε ότι υπάρχει φως στα κύτταρα. Αν και το 1923 ο Ρώσσος επιστήμοντας Alexander Gurwitsch είχε φτάσει στο ίδιο συμπέρασμα, μέσα από πειράματα που έκανε με βολβούς κρεμμυδιών. Αλλά τότε δεν υπήρχαν οι τεχνολογικές δυνατότητες για περαιτέρω έρευνα. Ο Popp με τη βοήθεια ενός συνεργάτη του, του Ruth, και του μηχανολόγου Beetz, κατάφεραν να δείξουν τα βιοφωτόνια στην οθόνη μιας τηλεόρασης στο Ινστιτούτο Αστρονομίας του Max Planck, στο Heidelberg το 1982. Οι ανακαλύψεις τους οδήγησαν στα εξής συμπεράσματα:
- Τα κύτταρα ζωντανών οργανισμών μπορούν να αποθηκεύουν και να εκπέμπουν φως (φωτόνια: «σωματίδια» φωτός).
- Τα κύτταρα επικοινωνούν μέσα στο φάσμα από τις υπέρυθρες στις υπεριώδεις ακτίνες (1012 έως 1018 Hz)
- Το DNA λειτουργεί ως πομπός και δέκτης.
- Η πυκνότητα των πληροφοριών του DNA είναι 1021 Bit/cm3.
- Το 2% του DNA έχει ερευνηθεί έως σήμερα (ύλη), το 98 % δεν έχει ερευνηθεί.
-Τα κύτταρα έχουν υψηλή ικανότητα συντονισμού.
Το φως που υπάρχει μέσα στα κύτταρα (φυτών, ανθρώπων και ζώων) ρυθμίζει την ανάπτυξη των κυττάρων, διασφαλίζει την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των κυττάρων και ελέγχει τις βιοχημικές διεργασίες. Το πεδίο ακτινοβολίας μέσα στο κύτταρο μπορεί να δέχεται εντολές και να εκπληρώνει τις αποστολές του, αλλά μπορεί και να επηρεαστεί από εξωτερικούς παράγοντες και να χάσει το προσανατολισμό του. Η υπέρυθρη ακτινοβολία, η ακτινοβολία ιονισμού, τοξίνες, χημικά, ιοί, κ.α. μπορούν να διαταράξουν την τάξη στο πεδίο φωτονίων του σώματος, αφού κι αυτά έχουν τα δικά τους διαγράμματα συχνοτήτων.
Το φως μέσα στα κύτταρα καλύπτει το φάσμα από τις υπέρυθρες ως τις υπερώδεις ακτινοβολίες. Ένα του μόνο μέρος είναι λοιπόν ορατό, ενώ το μέρος του που είναι στο φάσμα των υπεριωδών ακτίνων, μπορεί μόνο να ανιχνευτεί. Το φως αυτό έχει πολύ χαμηλή ένταση. Είναι περίπου 1018 φορές πιο αδύναμο από το φως της ημέρας.
Γνωρίζουμε ότι δεν έχει σημασία πόση ένταση έχει το σήμα, αλλά το γεγονός ότι διατηρούνται κάποιες προϋποθέσεις τάξης, έτσι ώστε να μπορούν να λαμβάνουν χώρα φαινόμενα συντονισμού. Αυτό σημαίνει, ότι εφόσον o βαθμός συνοχής είναι αναλογικά υψηλός, ακόμα και χαμηλές εντάσεις είναι ικανές να εκτελέσουν πολύ δύσκολες λειτουργίες ελέγχου μέσα στο κύτταρο.
Ας σταθούμε στην έννοια της συνοχής [coherence] του φωτός. Το φως συνοχής είναι φως με τον υψηλότερο βαθμό τάξης. Μόνο το λέιζερ, από τις τεχνητές ακτίνες, μπορεί να συγκριθεί με το φως συνοχής, όσον αφορά τον παράγοντα της σταθερότητας της έντασης, αλλά ο αριθμός φωτονίων που εκπέμπονται δεν είναι σταθερός. Αντίθετα, στο οργανικό φως ο αριθμός των φωτονίων, που εκπέμπονται σε μια χρονική στιγμή, είναι σταθερός. Το οργανικό φως έχει μια ακόμα ιδιότητα. Δεν εκπέμπει συνεχόμενα, αλλά διακοπτόμενα. Γι' αυτό και μπορεί να μετρηθεί, επειδή «πυροδοτείται» σαν παλμός υψηλής έντασης.
Όσο πιο ξεκάθαρη γίνεται η εκπομπή του φωτός τόσο πιο γρήγορη είναι η ανάπτυξη των κυττάρων. Όταν τα κύτταρα είναι πλήρως ανεπτυγμένα η εκπομπή του φωτός είναι πολύ αδύναμη. Όταν τα κύτταρα πεθαίνουν, άσχετα με τον τρόπο, πάντα αναδίδουν φως. Όλα τα κύτταρα μιας ομάδας πεθαίνουν ως μια οντότητα, όλα μαζί κι όχι ένα ένα. Και το φως που αναδίδουν αρχικά μειώνεται, ενώ μετά από περίπου 8 ώρες γίνεται μια έκρηξη στην δραστηριότητα των φωτονίων, που σταδιακά πέφτει ξανά. Οι μετρήσεις έδειξαν επίσης ότι ο συνολικός αριθμός φωτονίων που αποδεσμεύεται είναι περίπου ο ίδιος. Αυτό σημαίνει ότι το φως στα κύτταρα ήταν αποθηκευμένο σε αυτά, και αποδεσμεύεται κατά τον κυτταρικό θάνατο. Άρα, υπάρχουν μέσα σε κάθε κύτταρο αποθήκες φωτονίων. Και η μόνη λογική κατάληξη είναι ότι το μόριο αποθήκευσης είναι το μόριο του DNA, γιατί αυτό είναι το μόνο μόριο που υπάρχει σε κάθε κύτταρο και αντιπροσωπεύεται από μία φορά. Αυτό δίνει έμφαση στη σημασία αυτής της ακτινοβολίας: το DNA είναι το κέντρο πληροφοριών του κυττάρου, και αυτό το φως, κατά συνέπεια, εκπέμπεται από το DNA προς την κυτταρική ομάδα και ελέγχει την κυτταρική ομάδα μέσω των πληροφοριών μέσα στο φως αυτό.
Σε κάθε δευτερόλεπτο περίπου 10 εκατομμύρια κύτταρα πεθαίνουν μέσα στο ανθρώπινο σώμα και άμεσα αντικαθιστώνται. Οι βιοχημικές αντιδράσεις είναι πολύ αργές και δεν θα μπορούσαν να διεκπεραιώσουν αυτό το συντονισμό. Μόνο η ταχύτητα του φωτός των βιοφωτονίων δίνει μια πειστική επεξήγηση στον έλεγχο και συντονισμό των λειτουργιών αυτών.
Μπορεί λοιπόν να θεωρηθεί ότι η αρρώστεια δεν είναι απλά μια βιοχημική ανωμαλία, αλλά μια φυσική διαταραχή της συνοχής, μια αδυναμία του πεδίου φωτονίων. Έτσι, αν μια πάθηση αρχίζει να αναπτύσσεται θα πρέπει να είναι δυνατό να γίνει θεραπεία προσεγγίζοντας την από την πλευρά της φυσικής. Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγούν οι ανακαλύψεις των κβαντικών φυσικών. Η μέθοδος του βιοσυντονισμού, ο βελονισμός και η ομοιοπαθητική επιτρέπουν να γίνει προσέγγιση των παθήσεων από την ενεργειακή τους πλευρά, βοηθώντας την κλασσική ιατρική που αντιμετωπίζει τις αρρώστειες μόνο από την χημική τους πλευρά. Χάρη στις ανακαλύψεις των προαναφερθέντων επιστημόνων, αλλά κι άλλων όπως ο C. Rubia, ο B. Heim ο W. R. Adey, βρίσκουμε την επιστημονική εξήγηση για φαινόμενα που χιλιάδες θεραπευτές – και ασθενείς – γνωρίζουν εδώ και δεκαετίες εμπειρικά.
Γράφει: Κασσάνδρα Μουγιάκου, Ιατρός Παθολόγος
- Τα κύτταρα ζωντανών οργανισμών μπορούν να αποθηκεύουν και να εκπέμπουν φως (φωτόνια: «σωματίδια» φωτός).
- Τα κύτταρα επικοινωνούν μέσα στο φάσμα από τις υπέρυθρες στις υπεριώδεις ακτίνες (1012 έως 1018 Hz)
- Το DNA λειτουργεί ως πομπός και δέκτης.
- Η πυκνότητα των πληροφοριών του DNA είναι 1021 Bit/cm3.
- Το 2% του DNA έχει ερευνηθεί έως σήμερα (ύλη), το 98 % δεν έχει ερευνηθεί.
-Τα κύτταρα έχουν υψηλή ικανότητα συντονισμού.
Το φως που υπάρχει μέσα στα κύτταρα (φυτών, ανθρώπων και ζώων) ρυθμίζει την ανάπτυξη των κυττάρων, διασφαλίζει την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των κυττάρων και ελέγχει τις βιοχημικές διεργασίες. Το πεδίο ακτινοβολίας μέσα στο κύτταρο μπορεί να δέχεται εντολές και να εκπληρώνει τις αποστολές του, αλλά μπορεί και να επηρεαστεί από εξωτερικούς παράγοντες και να χάσει το προσανατολισμό του. Η υπέρυθρη ακτινοβολία, η ακτινοβολία ιονισμού, τοξίνες, χημικά, ιοί, κ.α. μπορούν να διαταράξουν την τάξη στο πεδίο φωτονίων του σώματος, αφού κι αυτά έχουν τα δικά τους διαγράμματα συχνοτήτων.
Το φως μέσα στα κύτταρα καλύπτει το φάσμα από τις υπέρυθρες ως τις υπερώδεις ακτινοβολίες. Ένα του μόνο μέρος είναι λοιπόν ορατό, ενώ το μέρος του που είναι στο φάσμα των υπεριωδών ακτίνων, μπορεί μόνο να ανιχνευτεί. Το φως αυτό έχει πολύ χαμηλή ένταση. Είναι περίπου 1018 φορές πιο αδύναμο από το φως της ημέρας.
Γνωρίζουμε ότι δεν έχει σημασία πόση ένταση έχει το σήμα, αλλά το γεγονός ότι διατηρούνται κάποιες προϋποθέσεις τάξης, έτσι ώστε να μπορούν να λαμβάνουν χώρα φαινόμενα συντονισμού. Αυτό σημαίνει, ότι εφόσον o βαθμός συνοχής είναι αναλογικά υψηλός, ακόμα και χαμηλές εντάσεις είναι ικανές να εκτελέσουν πολύ δύσκολες λειτουργίες ελέγχου μέσα στο κύτταρο.
Ας σταθούμε στην έννοια της συνοχής [coherence] του φωτός. Το φως συνοχής είναι φως με τον υψηλότερο βαθμό τάξης. Μόνο το λέιζερ, από τις τεχνητές ακτίνες, μπορεί να συγκριθεί με το φως συνοχής, όσον αφορά τον παράγοντα της σταθερότητας της έντασης, αλλά ο αριθμός φωτονίων που εκπέμπονται δεν είναι σταθερός. Αντίθετα, στο οργανικό φως ο αριθμός των φωτονίων, που εκπέμπονται σε μια χρονική στιγμή, είναι σταθερός. Το οργανικό φως έχει μια ακόμα ιδιότητα. Δεν εκπέμπει συνεχόμενα, αλλά διακοπτόμενα. Γι' αυτό και μπορεί να μετρηθεί, επειδή «πυροδοτείται» σαν παλμός υψηλής έντασης.
Όσο πιο ξεκάθαρη γίνεται η εκπομπή του φωτός τόσο πιο γρήγορη είναι η ανάπτυξη των κυττάρων. Όταν τα κύτταρα είναι πλήρως ανεπτυγμένα η εκπομπή του φωτός είναι πολύ αδύναμη. Όταν τα κύτταρα πεθαίνουν, άσχετα με τον τρόπο, πάντα αναδίδουν φως. Όλα τα κύτταρα μιας ομάδας πεθαίνουν ως μια οντότητα, όλα μαζί κι όχι ένα ένα. Και το φως που αναδίδουν αρχικά μειώνεται, ενώ μετά από περίπου 8 ώρες γίνεται μια έκρηξη στην δραστηριότητα των φωτονίων, που σταδιακά πέφτει ξανά. Οι μετρήσεις έδειξαν επίσης ότι ο συνολικός αριθμός φωτονίων που αποδεσμεύεται είναι περίπου ο ίδιος. Αυτό σημαίνει ότι το φως στα κύτταρα ήταν αποθηκευμένο σε αυτά, και αποδεσμεύεται κατά τον κυτταρικό θάνατο. Άρα, υπάρχουν μέσα σε κάθε κύτταρο αποθήκες φωτονίων. Και η μόνη λογική κατάληξη είναι ότι το μόριο αποθήκευσης είναι το μόριο του DNA, γιατί αυτό είναι το μόνο μόριο που υπάρχει σε κάθε κύτταρο και αντιπροσωπεύεται από μία φορά. Αυτό δίνει έμφαση στη σημασία αυτής της ακτινοβολίας: το DNA είναι το κέντρο πληροφοριών του κυττάρου, και αυτό το φως, κατά συνέπεια, εκπέμπεται από το DNA προς την κυτταρική ομάδα και ελέγχει την κυτταρική ομάδα μέσω των πληροφοριών μέσα στο φως αυτό.
Σε κάθε δευτερόλεπτο περίπου 10 εκατομμύρια κύτταρα πεθαίνουν μέσα στο ανθρώπινο σώμα και άμεσα αντικαθιστώνται. Οι βιοχημικές αντιδράσεις είναι πολύ αργές και δεν θα μπορούσαν να διεκπεραιώσουν αυτό το συντονισμό. Μόνο η ταχύτητα του φωτός των βιοφωτονίων δίνει μια πειστική επεξήγηση στον έλεγχο και συντονισμό των λειτουργιών αυτών.
Μπορεί λοιπόν να θεωρηθεί ότι η αρρώστεια δεν είναι απλά μια βιοχημική ανωμαλία, αλλά μια φυσική διαταραχή της συνοχής, μια αδυναμία του πεδίου φωτονίων. Έτσι, αν μια πάθηση αρχίζει να αναπτύσσεται θα πρέπει να είναι δυνατό να γίνει θεραπεία προσεγγίζοντας την από την πλευρά της φυσικής. Σε αυτό το συμπέρασμα οδηγούν οι ανακαλύψεις των κβαντικών φυσικών. Η μέθοδος του βιοσυντονισμού, ο βελονισμός και η ομοιοπαθητική επιτρέπουν να γίνει προσέγγιση των παθήσεων από την ενεργειακή τους πλευρά, βοηθώντας την κλασσική ιατρική που αντιμετωπίζει τις αρρώστειες μόνο από την χημική τους πλευρά. Χάρη στις ανακαλύψεις των προαναφερθέντων επιστημόνων, αλλά κι άλλων όπως ο C. Rubia, ο B. Heim ο W. R. Adey, βρίσκουμε την επιστημονική εξήγηση για φαινόμενα που χιλιάδες θεραπευτές – και ασθενείς – γνωρίζουν εδώ και δεκαετίες εμπειρικά.
Γράφει: Κασσάνδρα Μουγιάκου, Ιατρός Παθολόγος
